در این مقاله قصد داریم به بیماری تریکومونیازیس در مردان بپردازیم با ما همراه باشید.
تریکومونیازیس (Trichomoniasis) یک بیماری شایع مقاربتی (STD) است که توسط یک انگل تک‌سلولی به نام تریکوموناس واژینالیس (Trichomonas vaginalis) ایجاد می‌شود. در حالی که این عفونت بیشتر به دلیل تأثیراتش بر زنان شناخته شده است، مردان نیز می‌توانند به آن مبتلا شوند و در انتقال آن نقش مهمی دارند، حتی اگر اغلب علائم واضحی نداشته باشند. عدم تشخیص و درمان در مردان می‌تواند منجر به انتشار عفونت به شرکای جنسی و عوارض احتمالی برای خود فرد شود.
تریکومونیازیس چگونه منتقل می‌شود؟
تریکوموناس واژینالیس عمدتاً از طریق رابطه جنسی محافظت‌نشده (واژینال، مقعدی، یا دهانی) منتقل می‌شود. در مردان، این انگل معمولاً مجرای ادرار (پیشابراه) را آلوده می‌کند، اما ممکن است سر آلت تناسلی یا غده پروستات نیز درگیر شوند. اگرچه موارد نادری از انتقال غیرجنسی (مانند استفاده مشترک از حوله یا توالت فرنگی) گزارش شده است، اما راه اصلی انتقال، تماس جنسی است.
علائم تریکومونیازیس در مردان
یکی از ویژگی‌های مهم تریکومونیازیس در مردان این است که در اکثر موارد (تا ۷۰%) بدون علامت است. این موضوع تشخیص را دشوار کرده و به همین دلیل به “بیماری خاموش” معروف است. حتی اگر مردی علائمی نداشته باشد، همچنان می‌تواند انگل را به شریک جنسی خود منتقل کند.
در صورت بروز علائم، معمولاً بین ۴ تا ۲۸ روز پس از آلودگی ظاهر می‌شوند و می‌توانند شامل موارد زیر باشند:
- خارش یا تحریک داخل آلت تناسلی: این یکی از شایع‌ترین علائم است.
- سوزش یا درد هنگام ادرار کردن (دیسوریا): به دلیل التهاب در مجرای ادرار.
- سوزش یا درد پس از انزال: این درد ممکن است شدید باشد.
- ترشحات نازک و سفید رنگ از آلت تناسلی: این ترشحات ممکن است همیشه مشهود نباشند و گاهی فقط به صورت لکه‌های خشک‌شده روی لباس زیر دیده شوند.
- تکرر ادرار: نیاز به دفع ادرار بیشتر از حد معمول.
- درد، تورم و قرمزی در اطراف سر آلت تناسلی یا پوست ختنه گاه: این علائم کمتر شایع هستند.
- در موارد نادر، عفونت می‌تواند به غده پروستات (پروستاتیت) یا لوله اپیدیدیم (اپی‌دیدیمیت) گسترش یابد که منجر به درد و تورم در بیضه‌ها می‌شود.
علائم ممکن است خفیف باشند و بیایند و بروند، که این امر نیز می‌تواند تشخیص را به تأخیر بیندازد.
تشخیص تریکومونیازیس در مردان
تشخیص تریکومونیازیس صرفاً بر اساس علائم دشوار است، زیرا این علائم می‌توانند مشابه سایر عفونت‌های مقاربتی (مانند سوزاک یا کلامیدیا) باشند. برای تشخیص قطعی، نیاز به آزمایش‌های آزمایشگاهی است.
روش‌های تشخیص در مردان شامل:
- آزمایش ادرار: نمونه ادرار برای بررسی وجود انگل یا DNA آن در آزمایشگاه بررسی می‌شود.
- نمونه‌برداری (سواب) از مجرای ادرار: در برخی موارد، پزشک ممکن است نمونه‌ای از ترشحات یا داخل مجرای ادرار را با سواب برداشته و برای بررسی میکروسکوپی یا تست‌های مولکولی به آزمایشگاه بفرستد.
- معاینه بالینی: پزشک ممکن است علائم ظاهری مانند قرمزی یا تورم را مشاهده کند.
درمان تریکومونیازیس در مردان
خبر خوب این است که تریکومونیازیس یک عفونت کاملاً قابل درمان است. درمان معمولاً شامل مصرف آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی است. داروهای رایج عبارتند از:
- مترونیدازول (Metronidazole): اغلب به صورت یک دوز واحد (مثلاً ۲ گرم) یا دوزهای متعدد برای ۵ تا ۷ روز تجویز می‌شود.
- تینیدازول (Tinidazole): معمولاً به صورت یک دوز واحد تجویز می‌شود.
نکات مهم در طول درمان:
- عدم مصرف الکل: بسیار مهم است که در طول مصرف مترونیدازول و تا حداقل ۲۴ تا ۷۲ ساعت پس از آخرین دوز (بسته به نوع دارو)، از مصرف الکل خودداری کنید، زیرا می‌تواند عوارض جانبی شدیدی مانند تهوع، استفراغ، دل‌درد و سردرد ایجاد کند.
- درمان شریک جنسی: برای جلوگیری از ابتلای مجدد (عفونت مجدد) و قطع چرخه انتقال، تمامی شرکای جنسی اخیر فرد مبتلا نیز باید همزمان تحت آزمایش و درمان قرار گیرند، حتی اگر هیچ علامتی نداشته باشند.
- پرهیز از رابطه جنسی: تا زمانی که درمان کامل نشده و علائم برطرف نشده‌اند (معمولاً حدود ۷ روز پس از آخرین دوز دارو)، باید از هرگونه رابطه جنسی خودداری شود.
برای آزمایش بیماری های مقاربتی در منزل کلیک کنید.
عوارض احتمالی در صورت عدم درمان
اگر تریکومونیازیس در مردان درمان نشود، می‌تواند منجر به عوارض زیر شود:
- افزایش خطر انتقال HIV: التهاب ناشی از تریکومونیازیس می‌تواند ورود و خروج ویروس HIV را از بدن آسان‌تر کند.
- افزایش خطر ابتلا به سایر STDها: تریکومونیازیس می‌تواند آسیب‌پذیری فرد را در برابر سایر عفونت‌های مقاربتی افزایش دهد.
- پروستاتیت: التهاب غده پروستات.
- اپی‌دیدیمیت: التهاب اپیدیدیم (لوله‌ای در پشت بیضه که اسپرم را ذخیره می‌کند).
- ناباروری (نادر): در موارد شدید و طولانی‌مدت، می‌تواند بر باروری تأثیر بگذارد.
پیشگیری
بهترین راه پیشگیری از تریکومونیازیس و سایر STDها، رابطه جنسی ایمن است:
- استفاده صحیح و مداوم از کاندوم: کاندوم‌ها می‌توانند به طور مؤثری خطر انتقال تریکومونیازیس را کاهش دهند.
- کاهش تعداد شرکای جنسی: داشتن شرکای جنسی متعدد، خطر ابتلا را افزایش می‌دهد.
- گفتگوی باز با شریک جنسی: اطمینان از سلامت جنسی هر دو طرف.
- غربالگری منظم: به خصوص برای افرادی که شرکای جنسی متعدد دارند یا رفتارهای پرخطر جنسی دارند.
در نهایت، اگر هر یک از علائم تریکومونیازیس را تجربه می‌کنید یا فکر می‌کنید در معرض خطر بوده‌اید، بدون خجالت به پزشک مراجعه کنید. تشخیص و درمان به موقع برای حفظ سلامت شما و جلوگیری از انتقال به دیگران ضروری است.
