در این مقاله قصد داریم به علائم تریکومونیازیس در مردان بپردازیم با ما همراه باشید.
تریکومونیازیس یک عفونت مقاربتی (STI) شایع است که توسط یک انگل میکروسکوپی به نام Trichomonas vaginalis ایجاد می‌شود. در حالی که این عفونت اغلب در زنان علائمی ایجاد می‌کند، مردان ممکن است هیچ علامتی نداشته باشند یا علائم خفیفی را تجربه کنند که به راحتی نادیده گرفته می‌شوند. به همین دلیل، آگاهی از علائم احتمالی در مردان برای تشخیص زودهنگام، درمان و جلوگیری از انتقال آن به شریک جنسی بسیار مهم است.
علائم تریکومونیازیس در مردان
بسیاری از مردان مبتلا به تریکومونیازیس هیچ علامتی را تجربه نمی‌کنند. این افراد همچنان می‌توانند انگل را به شریک جنسی خود منتقل کنند. به همین دلیل، انجام آزمایش STI به طور منظم، به ویژه در صورت داشتن شرکای جنسی متعدد یا جدید، بسیار حائز اهمیت است.
با این حال، در برخی موارد، مردان ممکن است علائمی را تجربه کنند که معمولاً خفیف و متناوب هستند. این علائم می‌توانند شامل موارد زیر باشند:
علائم ادراری:
- سوزش یا درد هنگام ادرار کردن (Dysuria): این یکی از شایع‌ترین علائم در مردانی است که علائم دارند. احساس سوزش ممکن است در حین یا بعد از ادرار کردن رخ دهد.
- تکرر ادرار: نیاز مکرر به ادرار کردن، حتی اگر مقدار ادرار کم باشد.
- احساس فوریت در ادرار کردن: احساس ناگهانی و شدید برای ادرار کردن که ممکن است کنترل آن دشوار باشد.
علائم مربوط به آلت تناسلی:
- ترشح از مجرای ادرار: این ترشح معمولاً رقیق، سفید، خاکستری روشن یا زردرنگ است. مقدار آن ممکن است کم باشد و همیشه قابل توجه نباشد.
- تحریک، خارش یا سوزش در داخل آلت تناسلی: احساس ناراحتی در داخل مجرای ادرار می‌تواند آزاردهنده باشد.
- درد یا ناراحتی در آلت تناسلی: ممکن است مردان در ناحیه آلت تناسلی احساس درد خفیف یا ناراحتی داشته باشند.
سایر علائم احتمالی:
- درد یا ناراحتی در بیضه‌ها: در موارد نادر، ممکن است درد یا حساسیت در بیضه‌ها احساس شود.
- التهاب پروستات (Prostatitis): در برخی موارد، تریکومونیازیس می‌تواند منجر به التهاب پروستات شود که علائمی مانند درد در ناحیه لگن، کمردرد و مشکل در ادرار کردن را به همراه دارد.
نکات مهم:
- علائم غیر اختصاصی هستند: علائم ذکر شده می‌توانند ناشی از سایر عفونت‌های ادراری یا مقاربتی نیز باشند. بنابراین، تشخیص قطعی تنها از طریق آزمایش پزشکی امکان‌پذیر است.
- علائم ممکن است بیایند و بروند: حتی اگر علائمی را تجربه کردید و سپس ناپدید شدند، این بدان معنا نیست که عفونت از بین رفته است. بدون درمان، عفونت همچنان می‌تواند وجود داشته باشد و منتقل شود.
- عدم وجود علامت به معنای عدم ابتلا نیست: همانطور که گفته شد، بسیاری از مردان هیچ علامتی ندارند و به طور ناآگاهانه می‌توانند عفونت را منتقل کنند.
در صورت مشاهده هر یک از علائم ذکر شده یا در صورت داشتن رابطه جنسی محافظت نشده با فردی که مبتلا به تریکومونیازیس تشخیص داده شده است، مراجعه به پزشک برای انجام آزمایش و درمان ضروری است. درمان معمولاً شامل مصرف آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی است که باید توسط پزشک تجویز شود. همچنین، شریک جنسی فرد مبتلا نیز باید به طور همزمان درمان شود تا از انتقال مجدد عفونت جلوگیری شود.
برای آزمایش بیماری های مقاربتی در منزل کلیک کنید.
درمان تریکوموناس واژینالیس مقاوم
درمان تریکوموناس واژینالیس مقاوم به مترونیدازول می‌تواند چالش‌برانگیز باشد، زیرا مترونیدازول داروی خط اول برای این عفونت است. با این حال، چندین رویکرد برای مدیریت موارد مقاوم وجود دارد:
درمان تریکوموناس واژینالیس مقاوم
1. دوزهای بالاتر و دوره طولانی‌تر مترونیدازول یا تینیدازول:
- پزشک ممکن است دوز بالاتری از مترونیدازول (به عنوان مثال، 2 گرم در روز به مدت 5 روز) یا تینیدازول (2 گرم در روز به مدت 5 روز) را تجویز کند.
- در برخی موارد، ممکن است دوره درمان طولانی‌تری (به عنوان مثال، 7 تا 14 روز) با دوزهای معمول یا کمی بالاتر توصیه شود.
2. تینیدازول:
- تینیدازول یک داروی دیگر از دسته نیترویمیدازول‌ها است که ممکن است در مواردی که مقاومت به مترونیدازول وجود دارد، موثر باشد.
- به طور معمول به صورت تک دوز 2 گرمی تجویز می‌شود، اما در موارد مقاوم، ممکن است دوزهای بالاتر یا دوره طولانی‌تری در نظر گرفته شود.
3. درمان ترکیبی:
- در برخی موارد مقاوم، پزشک ممکن است ترکیبی از داروهای مختلف را امتحان کند. با این حال، تحقیقات در این زمینه محدود است.
4. درمان موضعی (واژینال):
- اگرچه درمان خوراکی (سیستمیک) برای تریکومونیازیس ارجح است زیرا انگل می‌تواند در نقاط مختلف دستگاه تناسلی وجود داشته باشد، در موارد مقاوم، ممکن است درمان‌های موضعی واژینال به عنوان یک اقدام کمکی در نظر گرفته شوند.
- برخی از داروهای موضعی که ممکن است استفاده شوند عبارتند از کرم‌ها یا شیاف‌های حاوی کلیندامایسین یا پovidone-iodine. با این حال، اثربخشی این درمان‌ها به تنهایی برای عفونت مقاوم محدود است.
5. بررسی حساسیت انگل:
- در موارد عفونت مقاوم مکرر، ممکن است پزشک نمونه‌ای از ترشحات واژن را برای بررسی حساسیت انگل به داروهای مختلف به آزمایشگاه بفرستد. این کار می‌تواند به تعیین موثرترین دارو برای درمان کمک کند.
6. درمان شریک جنسی:
- درمان همزمان شریک (های) جنسی فرد مبتلا بسیار مهم است تا از عفونت مجدد جلوگیری شود. حتی اگر شریک جنسی علائمی نداشته باشد، باید درمان شود.
7. پیگیری و آزمایش مجدد:
- پس از اتمام درمان، انجام آزمایش مجدد برای اطمینان از ریشه‌کن شدن عفونت ضروری است، به خصوص در موارد عفونت مقاوم. معمولاً توصیه می‌شود که آزمایش مجدد حدود 3 ماه پس از درمان انجام شود.
مهم:
- خوددرمانی نکنید. درمان تریکومونیازیس مقاوم باید تحت نظر پزشک متخصص انجام شود.
- در صورت مشکوک بودن به عفونت مقاوم، حتماً با پزشک خود مشورت کنید تا بهترین روش درمانی برای شما تعیین شود.
- پزشک ممکن است در مورد سابقه پزشکی، داروهای مصرفی و رفتارهای جنسی شما سوالاتی بپرسد تا بهترین تصمیم را برای درمان بگیرد.
تحقیقات در مورد درمان‌های جایگزین برای تریکومونیازیس مقاوم ادامه دارد. برخی از مطالعات اولیه نشان داده‌اند که برخی ترکیبات گیاهی مانند عصاره سیاه‌دانه و برخی اسانس‌ها ممکن است در شرایط آزمایشگاهی اثرات ضد تریکومونایی داشته باشند، اما برای تایید اثربخشی و ایمنی آن‌ها در انسان به تحقیقات بیشتری نیاز است. در حال حاضر، آنتی‌بیوتیک‌های نیترویمیدازولی همچنان اصلی‌ترین داروهای مورد استفاده برای درمان این عفونت هستند، حتی در موارد مقاوم.
